باغ های ایرانی سابقه ای دیرینه، به قدمت تاریخ چند هزار ساله این مرز و بوم دارند. هدف از ساختن آن ها، در دجه اول، تولید محصولات باغی و میوه بوده است. همچنین دارای وجه تفریحی هم بودند و به دلیل داشتن معماری پایدار و باارزش و جریان دائمی، توانسته اند در کوران حوادث باقی بمانند و به عنوان نمونه هایی از باغ کاری ایرانی در اختیار نسل کنونی باشند. باغ ایرانی، یکی از راه حل های ساکنان این مرز و بوم برای غلبه بر جبر جغرافیایی اقلیم نیمه بیابانی است. سرزمین ایران، که در پهنه بیابان های نیم کره شمالی زمین جای دارد، تنها به دلیل عبور دو رشته کوه بزرگ البرز و زاگرس و شاخه های جدا شده از آن ها، هم چون "کرکس"، "شیرکوه" و "بارز"، آب و هوایی متفاوت با صحراهای شمال آفریقا و عربستان یافته است. قله های این کوه ها، رطوبت گذرنده از فرار خود را به بند می کشند و در یخچال ها و سفره های زیرزمینی محبوس می کنند. از همین رو در فصل گرم، دره ها و دشت ها با عبور آب، خرمی و زندگی می یابد. آب در چنین اقلیمی، کمیاب است و به سختی بدست می آید. از آب، واژه های ترکیبی بسیاری، هم چون آبادی و بیابان را ساخته اند. از تضاد همین دو واژ] است که مفهوم پردیس یا بهشت شکل گرفته است. درون باغ نیز برای بالا بردن امکانات نظارتی و امنیتی، نیازمند صحراحت بود و از این رو، شبکه راه های درون باغ، و به ویژه راه مرکزی، بدون پیچ و خم ساهته می شدند. به همین دلیل، کوشکها، که در اغلب باغ ها با کارکد انبار ، نگهبانی و اقامت موقت باغ دار ساخته می شدند، در محور مرکزی باغ جانمایی میشدند.
اکنون موضوع باغها، کاملا دگرگون شده است، زیرا:
موضوعات پایان نامه معماری
درباره این سایت